In de wolken, maar op het randje

Maandag had eigenlijk grotendeels een reisdag moeten worden. Onderweg zouden we wel stoppen bij een tweetal burchten; dat was het oorspronkelijk plan. "We kunnen ook nog even naar het drielandenpunt". Tja, als we er dan toch niet zo ver van af zijn, waarom niet. Je komt niet dagelijks op de grens van Oostenrijk, Duitsland en Tsjechië toch. Even kijken op Google Maps waar het ligt, hoe ver het van ons hotel vandaan is, enz. We zouden 1u20 moeten rijden, en vanaf de parkeerplaats in de buurt was het ongeveer een half uurtje wandelen konden we terugvinden. Geen al te grote aanpassing in onze reis, dus besloten we dat maar te doen. Het pakte net even iets anders uit :-)

De reis ernaar toe duurde bijna 2 uur. Toen we eenmaal dachten dat we bij de Dreisesselberg waren, bleken we bij een herberg 20 km verderop te zijn die ook Dreisesselhof heette. Achteraf begonnen alle namen van scholen, huizen, kroegen, kerken en alles wat je maar kon bedenken zowat met Dreisessel of Dreieck. Terug in de auto, en nu op naar de echte juiste parkeerplaats. Daarvoor moesten we wel midden door een bos rijden, over een pad waar normaal alleen nog de boswachter rijdt waarschijnlijk. Het begin van een unieke dag was geboren. Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen stonden er nog wel 5 andere auto's. Als we nog niet doorhadden dat we ergens afgelegen zaten, dan wisten we het op dat moment wel. De wandelschoenen eenmaal aangetrokken gingen we op pad. Eerst een plasstop bij de herberg waar men per dag maximaal 30 mensen over de vloer zal krijgen. De herberg stond op de grens van Duitsland en Tsjechië. Overal waren duidelijk de grenspalen te zien. Een pad liep langs de grens omhoog de berg verder op. De 30 minuten die ons voorgespiegeld werden blijken ongeveer anderhalf uur te duren :-) Het pad bestond uit rotsstenen en boomwortels. En doordat er juist een fikse regenbui was geweest liep het regenwater langs dat pad naar beneden. Onze voeten mochten dus afwisselend over stenen, dan weer door het water (kleine lettertjes: slechts 3 a 4 centimeter diep, dus we hielden droge voeten met onze wandelschoenen). Door de vele wolken tussen de bergen en de hoogte waarop we liepen (tussen de 1300 en 1364 meter)  liepen we op een gegeven moment letterlijk in de wolken. Wat een gave ervaring is dat. Eenmaal bij het drielandenpunt aangekomen, de nodige foto's gemaakt te hebben, overlegden we hoe we terug zouden lopen. Er was namelijk nog een tweede pad. Zou dat dan dat pad zijn waar je met een half uur wel weer bij de auto kon komen? Wellicht was die beter begaanbaar. Laten we die dan maar nemen. Na 5 minuten waren we er al wel achter dat dit pad niet veel beter was, integendeel. Af en toe liepen we "op het randje". Losse stenen, met links of rechts naast ons de diepte van het bergravijn. Of dan volg je netjes de paar wegwijzers die iemand er ooit heeft achter gelaten, en dan houdt het bergpad opeens op omdat het bezaaid ligt met boomstammen waar echt niet meer overheen te klimmen valt zonder bergbeklimmersgereedschap. Gelukkig kent Google maps ook bergpaadjes, dus we vonden een alternatieve route, met uiteindelijk ook een bredere boswachtersweg. Na een uurtje doorstappen daar waar de weg omlaag liep, en een laatste fikse klim weer omhoog over een bergpad richting de parkeerplaats, kwamen we vermoeid maar o zo voldaan weer terug. Wat hebben we genoten van de natuur. Fenomenale uitzichten, een ervaring zoals we die nog nooit eerder meegemaakt hebben. Zo een uniek stuk natuur waar we van mochten genieten. De foto's die we gemaakt hebben spreken voor zich. Veel later dan gepland waren we terug bij de auto, en konden we onze reis naar Muhlhausen aanvangen, om uiteindelijk tegen 22u bij ons volgende hotel aan te komen. We kijken beiden uit naar onze rustdag in de thermen op dinsdag :-)