Verkenning van de Moezelstreek

"Welke dag is het ook alweer vandaag? En hoe lang blijven we nog in dit hotel? Gingen we nu morgen naar een andere plek toe?". Zo begon onze dag, en al snel hadden we door dat we vandaag onze laatste dag in de Moezelstreek gepland hadden. De stoeltjeslift in Cochem, iets uit onze kinderjaren, wat we zeker opnieuw wilden meemaken. Geen flauw idee meer wat er boven te zien zou zijn, maar daar kwamen we vrij snel achter. Eenmaal boven aangekomen konden we, hoe kan het ook anders, gaan wandelen. Of weer naar beneden terug naar het dal (waren we daarvoor naar boven gekomen??), of de andere kant op naar een "Wild- und Ferienpark". Dat was maar een kilometer verder, dus wij vol goede moed op naar (in onze gedachten) dat grote wildreservaat. Eenmaal bij "Klotti.de" aangekomen, werd onze fantasie door de realiteit getemperd. Je zou het eerder een mini ark van Noah kunnen noemen, of eerder nog een uitgebreide kinderboerderij waar ze ook een achtbaantje en een waterglijbaan bijgezet hebben. Voor de 17,50 entree die ze hiervoor vroegen hebben we maar gepast, en zijn we vrolijk terug gewandeld naar het restaurant bij de stoeltjeslift. Na 3 verschillende plekjes geprobeerd te hebben om te ontdekken welke een beetje lekker zat, namen we de menukaart ter hand. En eigenlijk hebben we die net zo snel weggelegd. Als men 5 euro vraagt voor een mini glas huiswijn of een smurfenglaasje bier, dan kijken wij toch al niet meer zo happy. Terug maar naar beneden dan, met onze voetjes bungelend onder een bakje van de stoeltjeslift. We besloten om maar met de auto de Moezel verder te ontdekken. En blij toe dat we dat gedaan hebben. Eerst vonden we een prachtige burcht waar het alles behalve druk was, maar waar je na een klim op de toren een fantastisch uitzicht had over een groot deel van de valei. Prachtig om de Moezel door het landschap te zien slingeren, en alle dorpjes links en rechts ernaast vanuit de lucht te kunnen aanschouwen. Een paar kilometer verderop hielden we ook nog een halt in het plaatsje Klotten. Ook daar konden we via een pittoresk (lees: half vervallen) stationnetje naar boven klimmen, om daar tussen de wijngaarden door via "Jupp's Peetje" uiteindelijk te kunnen genieten van het uitzicht bij de Mosellieferblick. Van daar uit ging de wandeling verder naar de St. Maximus kerk, om uiteindelijk beneden in het dal te eindigen op een terras, om te genieten van een welverdiend biertje en wijntje.